İŞLERİ YÜCE ALLAH’A HAVALE ETMEK!!!

Bugünkü yazımızın konusu eski bir Siirt anekdotunu nakletmek olacak. Anekdot şöyle:

Geçmiş yıllarda, Şehrimizde bir Mahalle Camii Müezzininin Ezan okumak için çıktığı minareden röntgencilik yapmasından şüphelenen genç, babasına durumu açıklamış ve:

-Müsaade et baba, bunun ağzını, burnunu dağıtayım da, ibret olsun! demiş.

Babası, mütevekkil bir insanmış:

-Oğlum, günahını alma. Ama Müezzin gerçekten böyle bir huyu varsa, hiç merak etme, zaten, Allah belâsını verir!  diyerek, istediği müsaadeyi vermemiş. Babasının sözlerinden tatmin olmayan genç, bir başka taktik uygulayarak müezzini cezalandırmayı aklına koymuş. Bunun için 2-3 kilo nohut alarak bir sabah ezanı vaktinde, minareye çıkan müezzinden habersiz ve kimseye de görünmeden sessizce peşinden minareye çıkmış.

O yıllarda ne elektrik var, ne bir başka aydınlatma aracı. Müezzin, ezan okumaya başlayınca, genç, elindeki nohut dolu torbadan her merdivene bir avuç koymak suretiyle minareden aşağıya inmiş ve kimseye görünmeden evine dönmüş,

Ezan okumayı bitirip, minareden aşağıya inmeye başlayan müezzin, daha ilk merdivenden nohutlara basınca ayağı kayarak, aşağıya kadar yuvarlanmış. Eli, ayağı, başı her tarafı kırılmış. Feryatlarına yetişen cemaat Müezzini hemen alıp, tedavi için hastaneye götürmüşler.

Cemaat arasında bulunan ve oğlunun yaptığı eylemden habersiz gencin babası da, eve dönmüş. O zaman, sabah namazlarına aile boyu kalkıldığı için genç de divan odasındaymış. Baba, genç çocuğuna söylenmiş:

-“Bırak, bu müezzinin ağzını, burnunu dağıtayım!” diyordun. Ben sana o zaman “Allah cezasını verir” dememiş miydim. Bak işte, Allah cezasını verdi. Bugün ezan okumak için çıktığı minarenin merdivenlerinden aşağıya kadar yuvarlanmış, kırılmamış yanı kalmamış! demiş.

Bunun üzerine genç söylenmiş:

-İşi Allah’a bıraksaydım, O’nun sabrı çok uzun. Nohutlar olmazsa, müezzine bir şey olmazdı ya. Keramet nohutlarda!

***

Gereğini yapmadan, her işi YÜCE ALLAH’A havale etmekle yetinenlere duyurulur…