Nöbetçi Eczaneler
Selçuklu Türk Devleti’nde 13’üncü yüzyıl ortalarında halk Türkçe konuşuyor olsa da resmi devlet işlerinde Farsça kullanmaktaydı. Maalesef Selçuklu Türk Devleti kökeni bin yılların ötesine varan halkın öz dili Türkçeyi kullanmaması Türkçe’nin unutulma tehlikesini de beraberinde getirmiştir. Karamanoğlu Mehmet Bey bu tehlikeyi sezinlemiş ve dil birliğini sağlamak amacı ile Toroslarda yaşayan bütün Türkmenleri etrafına toplamaya başlamıştır. Karamanoğlu Mehmet Bey’in bu hamlesi Türkçenin kaderini değiştirmiştir.
Konya çevresinde kurulan Karamanoğulları Beyliği hükümdarı Mehmet Bey, 13 Mayıs 1277’de yayımladığı “Şimdiden geri hiç kimse divanda, dergâhta, bârgâhta, mecliste ve meydanda Türkçeden başka dil konuşmayacak” fermanı ile millet olmanın ilk şartı olan dil birliğine ne kadar önem verdiğini göstermesi açısından önemlidir. Bu fermanla Türkçe ilk defa resmi dil kabul edilmiştir. Böylece devlet resmi dilindeki Arapça ve Farçaya karşı Türkçe hakimiyet kazanmıştır.
Mehmet Bey bu fermanı ile M.Ö. 4. yüzyılda İskitler dönemi yapılan Isık Kurganı’nda çıkartılan Altın Elbiseli Adam’ın yayındaki vazolar üzerinde yer alan ve bilinen ilk Runik Türkçe Alfabeden yazılara rastlandığı bilin köklü dil Türkçeye verdiği önemle değeri her geçen yıl daha da artan kültürel bir zafer de kazanmıştır.
Karamanoğlu Mehmet Bey’in Türkçeye olan bu katkısı, Dil Devrimi’nde Gazi Mustafa Kemal Atatürk’e de ilham kaynağı olmuştur. Atatürk; “Bizler Türk’üz ve dilimiz Türkçe’dir. Türkçe; dünyanın en eski, köklü ve en zengin iki dilinden biridir” sözleriyle Türkçe dilinin önemine dikkat çekmiştir.
İsmail CİNGÖZ/Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Uzmanı/M.Sc.