Nöbetçi Eczaneler
Geçenlerde orta ölçekli bir sivil toplum kuruluşunun başkanı ile sohbet ediyorduk.. Bir makineli tüfek gibi yaptıklarını anlatıyor, o anlattıkça ağzım bir karış açık kalıyordu.. Kendi gazeteciliğimden şüphe etmeye başladım.. Acaba ben, Siirt’te gazetecilik yapan biri miyim? diye bir an için kendi kendimi sorguladım.
Çünkü anlattıklarının çok az bir kısmını duymuş veya tanık olmuştum.. Büyük bir bölümünde de kurumu, belki de bir sinema filmindeki figüranın o filme yaptığı katkı kadar katkı yapmıştı.. Ancak o her şeyi kendi sivil toplum örgütünün muhteşem bir eseri olarak görüyor ve üstelik buna inanıyordu.
Bu duruma bazen kamu kurum ve kuruluşlarının yönetici, hatta sıradan personelinde de görüyoruz.. Yaptıkları işleri öyle ballandıra ballandıra anlatıyorlar ki, şaşırır kalırsınız.. Kendi kurumlarına öyle bir anlam kazandırıyorlar ki, sanki onlar olmasa bu memleket yok olup gidecek ve Siirt çizgi filmlerdeki hayalet kasabaya dönecek.
İyimser olmak, işlere ve olaylara bu tutumla yaklaşmak insanları motive eder.. Onları daha güzel işler yapmaya da sevk eder.. Ancak; her şeyde olduğu gibi burada da ölçüyü kaçırmamak gerektiği karşımıza çıkıyor ve her şeye pembe gözlükle bakmamak gerekiyor.
Hangi konumda olursa olsun, herkesin yaptığı işte kendisini sık sık sorgulaması gerekiyor.. Benim ne yapmam gerekiyor? Bunların ne kadarını yapıyorum? Yaptığı işleri bardağın dolu tarafı olarak görürken, biraz da boş bıraktığı tarafa da bakmak gerekiyor.. Hatta bardağın boş tarafının dolu tarafından daha fazla olduğunu da görmek lazım.
Bu sorgulamalar ne kadar gerçekçi olursa çalışmadaki verimde o kadar artar ve sorunlar çok daha kısa bir sürede çözülür.
Kısacası yaptıklarımızı büyük bir övünçle anlatırken, bir de yapamadıklarımıza bakalım.. Neler yapamadıklarımızı göz önünde bulunduralım.. Eksik bıraktığımız şeyleri nasıl tamamlayabileceğimizi düşünelim.. Bir anlamda ayaklarımız yere bassın.
En iyisi ne aşırı iyimser ne de aşırı kötümser olmak gerekiyor.. Peygamber Efendimizde bunu emrediyor.
