“Oruç Tutmak Yetmez, Vicdanımızı da Arındırmalıyız”

Ramazan, yıllardır geleneksel olarak oruç tutmak ve iftar sofralarında bir araya gelmekle sınırlı bir ay olarak idrak ediliyor. Ancak bu ay, sadece mideyi doyurmakla geçirdiğimiz bir dönem olmamalı. Eğer Ramazan, sadece aç kalmaktan ibaretse, o zaman bu ayın ruhundan ne kadar uzak olduğumuzu sorgulamalıyız.

Sahurda kalkıp iftara kadar aç kalmak, manevi bir anlam taşımadığı sürece neye yarar? Oruç tutarak sadece bedeni aç bırakmak, ruhumuzu arındırmak anlamına gelmez. Ramazan, bir toplumu vicdanen sınayan, insanı insana daha yakın kılan, paylaşmanın ve empati kurmanın zamanıdır. Ama gelin görün ki, toplum olarak bu mesajı çoktan unuttuk.
Ne yazık ki, bu açıdan Ramazan’a yaklaşımımızda bir eksiklik var. Birçok kişi, Ramazan’ı sadece “görüntü” için yaşamaya devam ediyor. Camilerdeki kalabalık, iftar sofralarındaki şatafat ve israf bir gösteriye dönüşmüşken, gerçekte insanlarımızın içindeki sevgi, saygı ve samimiyet giderek azalıyor. Toplum olarak birbirimize karşı duyduğumuz sorumluluğu unuttuk. Herkes kendi zenginliğini arttırmaya bakarken, “komşusu açken tok yatan bizden değildir” diye emreden hadisi şerifteki anlayışı nerede bırakıp gittiğimizi sorgulamalıyız.

Yardımlaşma, dayanışma, birlikte olma… Bu kelimeleri ne kadar sıklıkla duyuyoruz? Ama bir bakıyoruz, mahalledeki ihtiyacı olan bir kişiye yardım etmek için gösterdiğimiz çaba, iftar yemeğinde komşularımızla yapılan sohbet kadar bile olamıyor. Yardımlaşmak, sadece fakirlere yiyecek taşımakla sınırlı değil; insanlık, birbirimizi gerçekten anlamakla başlar. Bu Ramazan’da, birbirimize sadece yemek değil, aynı zamanda ilgi ve zaman da ayıralım.

Ramazan ayında herkesin bir araya gelerek iftar yapması, oruç tutması elbette güzel bir şey; fakat, önemli olan kalpleri temizlemek, haksızlıklara karşı durmak ve en önemlisi insan olmanın gerekliliklerini yerine getirmektir.

Ramazan, sadece bir ay değil, vicdanımızın her zaman uyanık olması gereken bir zaman dilimidir.